Gminna Biblioteka
Publiczna w Iwkowej

          Zofia Serafin

                      08.11.1921-25.07.2021

28 lipca 2021 r., na starym cmentarzu w centrum Iwkowej, pożegnaliśmy Zofię Serafin, osobę niezwykle zasłużoną dla społeczności i kultury iwkowskiej.

Urodziła się 8 listopada 1921 r., w domu Stefani i Jana Nakielnych. W 1943 r. została zaprzysiężona w szeregi Ruchu Oporu, następnie Armii Krajowej - w placówce „Ignac”, gdzie działała w konspiracji. Po wojnie, w 1946 r., rozpoczęła pracę w administracji. Od 1958 do 1978 r. była zatrudniona na stanowisku kierownika Urzędu Stanu Cywilnego. Przez 25 lat pełniła funkcję przewodniczącej Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej. Taką samą funkcję sprawowała w Społecznej Komisji Pojednawczej. Około 30 lat była Społecznym Kuratorem Sądowym na terenie gminy, a przez 14 lat działała w Kole Gospodyń Wiejskich.

Spośród licznych pasji nade wszystko ukochała literaturę i teatr. Z tej pierwszej miłości stworzyła wspaniałą bibliotekę, przyjazną dla wszystkich mieszkańców oraz punkty biblioteczne w każdym sołectwie gminy Iwkowa. Kiedy w 1947 r.  zakładała pierwszą publiczną bibliotekę był to w zasadzie tylko regał z  200 egzemplarzami książek. Z czasem, powiększające się zbiory, kilkakrotnie przenosiła w coraz to inne miejsca. Pomimo spartańskich warunków lokalowych, zapraszała do biblioteki ludzi organizując dla nich wieczory poezji i spotkania autorskie. To za jej przyczyną biblioteka w Iwkowej zawsze należała do tych w pierwszej czołówce, nie tylko w powiecie ale i w województwie. Przez cały okres kierowania placówką podejmowała, wraz z mężem Edwardem, starania  o godne warunki lokalowe dla niej, słusznie uważając, że Ziemia Iwkowska na takie miejsce zasługuje. Dlatego w 1985 roku przeniesiono iwkowską książnicę, z nieistniejącego już dziś budynku GS-u, do nowego lokalu, w którym mieści się ona do dzisiaj. Jednak, kiedy zrodził się pomysł, aby wybudować nową bibliotekę oboje z mężem, cieszyli się z tego faktu i byli czynnymi orędownikami tej idei.

Drugą pasją pani Zofii był teatr. To z tej miłości stworzyła w swoim czasie niepowtarzalny klimat dla jego rozwoju, angażując do niego, jako dyrektor, reżyser, scenograf, choreograf  i sufler, całe pokolenia Iwkowian; w iwkowskim amatorskim zespole teatralnym grali wszyscy: dzieci, rodzice, dziadkowie. Wobec swych aktorów była wymagająca, ale i wyrozumiała, a rodzinną atmosferę, którą tam stworzyła, pamiętają wszyscy, którzy trafili na deski iwkowskiego teatru. Adaptując dzieła znanych pisarzy, ale także licznie czerpiąc z miejscowego źródła jakim były spisane przez ks. Jana Piechotę, gawędy i komedyje iwkowskie wyzwalała zarówno u aktorów, jak i u odbiorców, nastrój do refleksji i powód do dumy. Sztuka teatralna służyła nie tylko rozrywce i integracji społecznej. Za jej pośrednictwem przemycała  najwyższe wartości i pokazywała tę piękniejszą stronę świata.

Ponadto, całym sercem oddana była kultywowaniu tradycji regionalnych, promowała lokalnych twórców, otaczając ich opieką. Organizowała uroczystości patriotyczne, przygotowywała jubileusze i inscenizacje.

Za swoją szeroką działalność została uhonorowana wieloma odznaczeniami, m. in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2004 r. otrzymała, wraz z mężem Edwardem, tytuł Społecznika Gminy Iwkowa.

Zmarła, w swoim domu w Iwkowej, 25 lipca 2021, w wieku blisko 100 lat.